.

دنیا بازیای خودشو داره... بعضی چیزا هرچقدر ناخوشایند باشن جز قوانین این دنیان و ما چاره ای جز پذیرفتنش نداریم

مثل مرگ

برادر همسایمون، (که از اقوام دختریه که سینا دوسش داره)، دیروز تصادف کردو مرد

امروز هم تشییع جنازش بود

تقریبا 30 سال سنش بود و یه دختر کوچولو داشت

مسلما خیلی غم انگیزه... غم انگیزتر میشه وقتی به زنش فکر میکنم

همیشه تو ذهنم بوده مرگ شوهر از همه بدتره حتی از مرگ بچه یا حتی پدرو مادر

کلا به نظرم مرگ شوهر از هر اتفاق بد دیگه ای تو دنیا بدتره

هر اتفاقی هم که بیفته وقتی تکیه گاه زندگی آدم کنارش باشه میشه ازش عبور کرد

اما وقتی خود اون تکیه گاه بره آدم به معنای واقعی فرو میریزه...

اینو من میگم که ایمانم خیلی قوی نیست شاید بقیه آدما به اون حد از ایمان رسیده باشن که تکیه گاه اصلی زندگیشون خداست

من خدارو دوست دارم یه جوری که شبیه هیچکس و هیچ چیز دیگه نیست انقدر دوسش دارم و بهش ایمان دارم که هیچوقت غر نزدم بهش چون ازش مطمئنم اما با همه اینا من جز اون آدمام که هرگز نمیتونم چنین اتفاقیو تحمل کنم

اونایی که میتونن قطعا دلشون اساسی به خدا وصله

مرگ واسه خود آدم سخت نیست بلاخره راهیه که باید رفت، سختیش واسه بازمانده هاست

دلم میخواد وقتی میمیرم کسی به وجودم وابسته نباشه

وابستگی شدید منظورمه... دلم نمیخواد پایان زندگی من، ادامه زندگی کسیو سخت و تلخ کنه

خداجونم اینو بذار به حساب دعای دم اذون