تعارف!

بدم میاد از تعارف در یه حد معمولش خوبه درحدی که از ته دل باشه نشونه ادب و اردات هم هست

مثلا داری از دوستت خداحافظی میکنی بهش تعارف کنی بیاد خونت درحالی که اگه بیاد واقعا

خوشحال میشی عیبی نداره یکبار گفتنش

اما از تعارفی که عملا با تزویر تفاوتی نداره بدم میاد چرا دختره تو تالار امروز بیشتر از ده بار به من

گفت قربونت برم فدات شم درحالی که اولین باری بود که منو میدید و حتی اسمم نمیدونست؟

واقعا حاضره فدام شه قربونم بره؟ مسلما نه خب پس بیخود که میگه

صرف گفتنش بهم، اذیتم نمیکنه اینکه با شخصی هم صحبتم که بدون فکر حرف میزنه بدون فکر

محبت میکنه اذیتم میکنه

من وقتی به کسی میگم عزیزم که واقعا عزیزم باشه به کسی میگم عزیزدلم(فرقش زیاده) که واقعا

عزیزدلم باشه یادم نمیاد به کسی گفته باشم قربونت برم!

البته هستن کسایی تو زندگیم که حاضرم فداشون بشم اما بعید میدونم گفته باشم شایدم گفتم

اتفاقا من فوق العاده با احساس و عاطفی ام اما عاطفه مو نمیریزم وسط هرکی رسید بر داره

توی ابراز محبت کلامیم یه فرقی میذارم بین خواهرم مادرم دوست صمیمیم و فروشنده لوازم التحریر

توی فلان پاساژ

الان مونا داره با همکلاسی چندسال قبلش _که اتفاقا اصلا هم صمیمی نیستن و الان بعد از دوسال

بخاطر یه کار اداری بهش زنگ زده_ حرف میزنه هر کلمه ای که میگه، میگه قربونت برم فدات شم عزیزم

واقعا بی اغراق میگم! کلمه به کلمه داره اینو میگه داره حالم به هم میخوره دیگه

از اصرارهای بیخود هم متنفرم

تو ماشن مونا بهم میگه آب میخوای؟ میگم نه

میگه اگه میخوای بگوا

میگم نه نمیخوام

میگه اگه میخوای میریزم برات

دلم میخواد داد بزنم سرش حالم از این تعارفای مسخره به هم میخوره

بیشتر از بیست ساله با هم خواهریم هنوز نمیدونه اگه آب بخوام میگم میخوام

چه دلیلی داره تشنم باشه و بگم نه؟ مگه خودآزارم؟ مگه مازوخیسم دارم؟!