موجود نیست

یه بار وقتی به یکی از کسایی که خیلی اصرار داشت با من دوست بشه گفتم نه

پرسید چرا؟

گفتم چون به نظرم دوست پسر داشتن خیلی کار بیهوده ایه هرچی هم فکر میکنم دلیلی

برای این کار پیدا نمیکنم

آدم سمجی بود خیلی میخواست نظرمو تغییر بده

بهش گفتم یه چیزی توی وجودمه که قبول نمیکنه منطقم همچین رابطه ایو نمیپذیره

گفت خیلی دلم میخواد بدونم چی توی وجودته که نمیذاره

کلا فکر میکرد شخصیت عجیب و پیچیده ای دارم و همینم فکر کنم جذبش کرده بود

در جواب بهش (تو دلم) گفتم گوشام مخملیه؟ نمیخوای ببینی چی توی وجودمه

نمیخوای وجود منو کشف کنی نمیخوای مثل یه عاشق کوچه پس کوچه های ذهنم فکرم و

قلبمو کنکاش کنی، اگرم بخوای، وجودم...روحم فقط یه مدت کوتاه برات مهمه

بعدش میخوای بدنمو کشف کنی فقط بدنم و نه حتی یه قدم بیشتر

غافل از اینکه برای لمس بدنم خیلی قبل ترش باید نقطه به نقطه روح و قلبمو لمس کرده باشی

باید اندیشه منو بفهمی باید پیدام کنی و دستمو بگیری از لابه لای اعماق روحم بیرون

بکشی و بیاریم پیش خودت... خیلی قبل ترش...

برای یه دوستی ساده اینهمه وقت و انرژی گذاشتن احمقانه نیست؟

شایدم منطق من ایراد داره! ولی خوشم باهاش